Hoofdstuk 1: Vergeven

Een overwinnaar is niet hetzelfde als slechts een gelovige in Jezus Christus zijn. In de boodschap van Johannes aan de zeven kerken werd het woord aan de hele kerk gegeven, maar de beloningen waren voorbehouden aan degenen die overwonnen hadden. De duidelijke implicatie is dat niet alle gelovigen daadwerkelijk zouden overwinnen.

De moeilijkheid die christenen hebben gehad om de gelovigen van de overwinnaars te onderscheiden, is hun simplistische kijk op goddelijke beloning en straf. Er wordt algemeen aangenomen dat alle ongelovigen worden gestraft in 'hel', terwijl alle gelovigen 'eeuwig leven' ontvangen. Er lijkt hierin een soort goddelijke democratie te bestaan, waarbij alle mensen gelijk worden behandeld, alleen afhankelijk van het feit of ze al dan niet in Jezus Christus geloven.

Maar Jezus zelf maakte in Lukas 19 duidelijk dat sommige gelovigen beloond zouden worden met autoriteit over vijf steden (19:19) of tien steden (19:17). Dit laat ons zien dat alle toekomstige beloningen niet gelijk zijn. En het gaat verder dan de basisbelofte van onsterfelijk leven, want deze beloningen hebben te maken met het krojgen van gezag over andere mensen of andere steden.

Iedereen die onsterfelijkheid ontvangt, zal het gelijk hebben, maar onsterfelijkheid is niet de enige beloning.

Dan is er ook nog de weinig begrepen vraag WANNEER iemand deze beloning van onsterfelijkheid zal ontvangen. Hiermee bedoel ik niet het bekende debat over de vraag of iemand onsterfelijkheid ontvangt op het moment van zijn dood of later bij de opstanding. De belangrijkste vraag is of hij is opgegroeid in de eerste opstanding of de tweede.

De eerste opstanding bestaat uit degenen die tot gezagsposities zijn geroepen, want Openbaring 20: 4-6 zegt: 4. . . en ze kwamen tot leven en regeerden duizend jaar lang met Christus. 5 De rest van de doden kwam pas tot leven nadat de duizend jaar waren voltooid. Dit is de eerste opstanding. 6 Gezegend en heilig is degene die deel heeft aan de eerste opstanding; daarover heeft de tweede dood geen macht, maar zij zullen priesters van God en van Christus zijn en zullen met Hem duizend jaar regeren.

De eerste opstanding zal NIET iedereen omvatten, want er wordt gesproken over "de rest van de doden" die pas duizend jaar later tot leven komt. Dit maakt het een beperkte opstanding. De tweede opstanding omvat echter ALLE doden - dat wil zeggen "de rest van de doden". Jezus sprak over deze opstanding in Johannes 5:28, 29:

²⁸ Verwonder u hier niet over; want er komt een uur waarin allen die in de graven zijn, Zijn stem zullen horen, ²⁹ en naar buiten zullen komen; degenen die de goede daden hebben gedaan tot een opstanding van het leven, degenen die de slechte daden hebben begaan tot een opstanding van het oordeel.

Deze opstanding waarover Jezus sprak was de tweede, waarin "allen die in de graven zijn" tot leven worden gewekt. In vers 29 maakt Jezus duidelijk dat deze opstanding zowel gelovigen als ongelovigen zal omvatten, want sommigen zullen "leven" ontvangen, terwijl anderen "oordeel" zullen ontvangen. (Paulus bevestigt dit in Handelingen 24:15.)

We kunnen dus concluderen dat de eerste opstanding ALLEEN gelovigen zal omvatten, maar NIET ALLE gelovigen. De tweede opstanding zal zowel gelovigen als ongelovigen omvatten, die tegelijkertijd hun respectievelijke beloningen (leven of oordeel) zullen ontvangen. Dit komt overeen met wat Jezus leerde in Lukas 12:46, waar Hij zegt dat sommige van Gods "dienstknechten" hun beloning zullen ontvangen "met" (tegelijk met) de ongelovigen.

De doden zullen worden opgewekt "bij de laatste bazuin" (1 Kor. 15:52; 1 Thess. 4:16). Dit wordt ook bevestigd door Mozes, die profeteerde dat de gemeente (d.w.z. "Kerk") voor God zou worden opgeroepen door het blazen van twee zilveren trompetten (Num. 10: 3). Maar er werd slechts één bazuin geblazen om de heersers van het volk op te roepen - dat wil zeggen degenen die in gezag of heerschappij stonden.

Aangezien "de laatste bazuin" de enkele term gebruikt, kunnen we zien dat Paulus sprak over de eerste opstanding die alleen de heersers van het volk zou oproepen - dat wil zeggen de overwinnaars. Dit is de "betere opstanding" (Hebreeën 11:35) die de mannen van geloof wilden bereiken.

Het onderscheid tussen de twee opstandingen roept de vraag op wat er nodig is om een overwinnaar te zijn. Moet een persoon worden onthoofd, zoals een letterlijke lezing van Openbaring 20: 4 lijkt aan te geven? Moet een mens het martelaarschap ondergaan, zoals zoveel gelovige mannen die in Hebreeën 11 staan vermeld? Velen hebben dat door de eeuwen heen geloofd.

Het simpele antwoord is dit: overwinnaars moeten inderdaad hun hoofd verliezen, maar niet noodzakelijkerwijs hun fysieke hoofd. God is meer bezig met het vervangen van onze geest door de geest van Christus dan met fysieke onthoofdingen.

Ten tweede, in de lijst van overwinnaars in Hebreeën 11, is het vooral hun geloof dat hen prijst, niet hun dood. Toch moesten ze meer van God houden dan van hun eigen leven. De lijst in Hebreeën 11 bevat (bij naam) slechts twee mannen die feitelijk de marteldood stierven - Abel en Simson. Geen van beide werd onthoofd en de rest stierf normale dood. Toch kregen al deze 'een betere opstanding'.

Zo moet het zijn met degenen die in hun voetsporen treden.

Wat is er dan nodig om een overwinnaar te zijn? Wat moeten we doen om die 'betere opstanding' te verkrijgen en een 'heerser' in Gods koninkrijk te worden?

Er zijn vier belangrijke dingen die duidelijk in de Schrift worden onderwezen. Er zijn ongetwijfeld meer dan deze, maar als een persoon aan deze vier voldoet, lijdt het weinig twijfel dat hij ook aan alle andere vereisten zal voldoen.

Allereerst is een overwinnaar iemand die kan vergeven.

In Matteüs 18:21, 22 lezen we:

²¹ Toen kwam Petrus en zei tot Hem: Heer, hoe vaak zal mijn broer tegen mij zondigen en ik hem vergeven? Tot zeven keer? ²² Jezus zei tegen hem: Ik zeg u niet zeven keer, maar zevenenzeventig keer.

Zeventig maal zeven is gelijk aan 490. Dit was geen willekeurig getal. Het is gelijk aan de zeventig weken van Daniel (Dan. 9:24). Het is ook 10 Jubeljaren (49 x 10). Het nummer 490 is prominent aanwezig, omdat het een vergevingscyclus is.

Elk jaar op de Grote Verzoendag vergaf God de natie en bedekte haar zonde met het bloed van de bok. Dus toen Jezus zei dat hij "zeventig maal zeven" moest vergeven, sprak Hij een verborgen waarheid van oordeel in bijbelprofetie. God was verplicht de natie 490 keer te vergeven - één keer per jaar op de Grote Verzoendag.

Vanaf het begin van Daniëls 70 weken (458 v.Chr.), toen Juda's Jubeljaarkalender door God werd hersteld, vergaf God de natie (en de wereld) elk jaar opnieuw voor de volgende 490 jaar. Het laatste jaar viel in 33 n.Chr. En hier ging God de rekeningen vereffenen. Hij sloot de schuld af door Jezus te sturen. Jezus betaalde de schuld volledig door zijn dood aan het kruis. Daarom verzoende Hij de wereld met Zichzelf door haar schuld voor de zonde te betalen.

Jezus illustreerde zijn verklaring over 490 keer vergeven door het te illustreren met een gelijkenis. Hij vertelde die gelijkenis in aansluiting op zijn antwoord aan Petrus, toen Hij hem zei 490 keer te vergeven, en niet slechts zeven keer. In Matt. 18: 23-35 lezen we,

²³ Om deze reden kan het koninkrijk van de hemel worden vergeleken met een bepaalde koning die met zijn slaven rekeningen wilde vereffenen. ²⁴ En toen hij begonnen was ze te regelen, werd hem iemand gebracht die hem tienduizend talenten schuldig was.

Een "talent" aan goud in die tijd was 131 pond (Troy) goud. Een "talent" zilver was 117 pond (Troy). Tienduizend 'talenten' van goud of zilver vertegenwoordigden een enorme schuld die onmogelijk kon worden terugbetaald. Dat was natuurlijk het punt van Jezus 'gelijkenis.

In de gelijkenis deed de schuldenaar een beroep op genade en vergaf de koning de hele schuld. Maar de voormalige schuldenaar weigerde later de kleine schuld die zijn buurman hem schuldig was, te vergeven. Toen de koning erover hoorde, ontbood hij de ex-schuldenaar. Verzen 32-35 vertellen ons,

³² Toen hij hem opriep, zei zijn heer tegen hem: 'Jij slechte slaaf, ik heb je al die schulden kwijtgescholden, omdat je me hebt gesmeekt. ³³ Zou u ook geen medelijden met uw medeslaaf hebben gehad, zoals ik genade met u had? ' ³⁴ En zijn heer, bewogen van woede, overhandigde hem aan de folteraars [de gevangenisstraf werd genoemd in de Romeinse wetboeken, cruciatus corporis, "het vlees of het lichaam kruisigend".] Totdat hij alles moest terugbetalen wat hem verschuldigd was.

Jezus vatte de gelijkenis vervolgens samen met een moraal in het verhaal: 35 Zo zal ook mijn hemelse Vader met u doen, als ieder van u zijn broeder niet vanuit uw hart vergeeft.

We zien dus dat deze gelijkenis niet echt gaat over het kwijtschelden van geldschulden, maar over alle overtredingen die mensen tegen ons plegen. We moeten Jezus 'voorbeeld volgen door degenen die ons overtreden te vergeven. In het Onze Vader, zoals opgetekend in Matt. 6:12 lezen we: "En vergeef ons onze schulden, zoals ook wij onze schuldenaren hebben vergeven." In Lucas 11: 4 staat het als volgt: 4 En vergeef ons onze zonden, want wijzelf vergeven ook iedereen die ons iets verschuldigd is.

In de Bijbel wordt zonde gerekend als een schuld. Als een mens tegen een ander zondigt, is hij hem iets schuldig. En dus gaan Jezus 'gelijkenissen over geldschulden eigenlijk over de kunst van vergeving. Jezus Zelf was natuurlijk klaar om de weg te wijzen door ons te laten zien in hoeverre iemand moest vergeven, door aan het kruis te zeggen: "Vader, vergeef hen, want ze weten niet wat ze doen" (Lucas 23:34) .

Christenen hebben vaak een probleem met het vergeven van anderen die hen hebben beledigd. Sommige zijn echt door anderen mishandeld. Of ze gekwetst geraakt zijn door een simpele opmerking of door fysiek misbruik is hier niet aan de orde. Het is ook niet onze bedoeling om te proberen emotionele of fysieke trauma's te verhelpen die christenen hebben meegemaakt.

Het is de vraag of iemand die deze paar regels leest, het soort misbruik heeft ervaren dat Jezus ontving toen Hij naar het kruis ging. Op welke manier we ook zijn misbruikt, Hij werd meer misbruikt. En toch kon Hij vergeven.

Sommige mensen zijn geroepen om meer te vergeven dan anderen, afhankelijk van hun omstandigheden. Velen in de vroege kerk stierven vreselijke sterfgevallen door toedoen van Romeinse folteraars, gladiatoren en leeuwen. Anderen werden levend verbrand en zelfs langzaam geroosterd boven een bed met hete kolen. Welke omstandigheid God ons ook heeft gegeven, het is een belemmering om een overwinnaar te zijn. Het obstakel wordt verwijderd door de kracht van vergeving en niets anders.

In feite is een overwinnaar iemand die iets overwonnen heeft. Hoe kan hij zonder iets te doorstaan en te overwinnen een overwinnaar zijn? De enige manier waarop je de kracht van vergeving kunt uitoefenen, is door iets te vergeven. Om iets te vergeven, moet men het slachtoffer zijn van een soort zonde. Niemand is geroepen om een daad van vriendelijkheid te vergeven.

In feite heeft volgens de bijbelse wet alleen het slachtoffer het recht om te vergeven. De bijbelse rechter kan een zonde die tegen iemand anders is begaan niet vergeven. Hij heeft alleen de macht om te bepalen hoeveel schuld hij aan het slachtoffer verschuldigd is. Het slachtoffer heeft dan het recht om alles te eisen wat hem schuldig is, een deel ervan, of hij kan de hele schuld kwijtschelden. Dat is zijn recht. Maar toch zien we dat Jezus zijn recht om de wereld te vergeven, heeft uitgeoefend nadat hij vals werd beoordeeld en vreselijk werd misbruikt aan het kruis. Hij zal de wereld oordelen, maar uiteindelijk zal Zijn oordeel tot vergeving leiden.

Het is niet zo dat iemand altijd een schuld moet vergeven die hem verschuldigd is. Hij moet in deze kwestie door de Geest worden geleid. Het automatisch legaliseren van alle schulden tot de laatste cent kan wettisch zijn. Men moet verder gaan dan het eisen van iemands rechten.

Men moet bidden om de geest van God in elke situatie te kennen en te weten wat het beste is voor de zondaar (schuldenaar). Misschien is het het beste om hem de discipline te leren van het afbetalen van de schuld, zodat hij zich kan bekeren en kan leren om in de toekomst geen slachtoffer te worden. Of het kan in zijn belang onder God zijn om de schuld geheel of gedeeltelijk kwijt te schelden.

Wat de omstandigheden ook zijn, hier moet onze gerechtigheid die van de schriftgeleerden en Farizeeën overtreffen (Matt. 5:20). Een wettisch persoon kan niet vergeven totdat de laatste cent is terugbetaald - en zelfs dan zal hij het nooit vergeten! Maar het andere uiterste is te denken dat elke zonde moet worden vergeven, ongeacht of de zondaar zich bekeert of niet. In de gelijkenis van Matt. 18, God was meer dan bereid om de zondaar te vergeven; maar toen de schuldenaar zelf weigerde een schuld te vergeven, werd zijn eigen vergeving ingetrokken. Waarom? Omdat God hem naar zijn eigen maatstaf beoordeelde.

Dit is de wet die Jezus noemde in Matt. 7: 1, 2,

¹ Oordeel niet, anders wordt u veroordeeld. ² Want zoals u oordeelt, zult u geoordeeld worden; en volgens uw maatstaf zal het aan u worden gemeten.

Evenzo was het in de wet een zonde om rente in rekening te brengen aan een broeder, dat wil zeggen een medeburger van het Koninkrijk (Deut. 23:19). Het volgende vers vertelt ons echter dat het geoorloofd was rente in rekening te brengen aan een buitenlander, dat wil zeggen iemand die in een andere reeks wetten geloofde en die niets verkeerds zag in het in rekening brengen van rente op leningen. Hij kon worden behandeld volgens zijn eigen maatstaf.

Over het algemeen is dit het principe van genade en zegeningen die worden gegeven aan degenen die burgers van Gods koninkrijk zijn, onderworpen aan Zijn morele normen. Maar voor degenen die Gods morele maatstaven afwijzen, kunnen ze worden beoordeeld op de manier waarop ze anderen normaal behandelen. De schuldenaar in Matt. 18 verdiende de zegeningen van Gods wet niet en werd volgens zijn eigen maatstaf behandeld.

Dit principe is vaak misbruikt door religieuze groepen jegens anderen die geen lid zijn van hun specifieke organisatie of denominatie. Sommigen noemen niet-leden 'heidenen' om hun eigendommen te stelen of hen zelfs geweld aan te doen. De afweging hier is om te zien dat iedereen die gerechtvaardigd is door geloof in Jezus Christus, die gelooft dat Hij het Offer voor de zonde was, en dat Hij uit de dood is opgestaan voor onze rechtvaardiging, een burger van het Koninkrijk is. Het heeft niets te maken met ras of lid worden van een religie of denominatie.

Er zijn wetten tegen partijdigheid in het oordeel. Er zijn wetten tegen het onderdrukken van buitenlanders - zelfs ongelovigen. Deze wetten zullen de toepassing van deze dubbele standaard op woeker in evenwicht brengen en de toepassing ervan correct beperken.

In Matteüs 18 leren we dus ook de grenzen van vergeving. Vergeving is van toepassing op twee niveaus: persoonlijk en gerechtelijk. Aan de persoonlijke kant moet men vergeven en geen wrok koesteren. Wrok is als een schuldpapier en heeft een negatief effect op mensen. Het kan zelfs gezondheidsproblemen veroorzaken.

De manier waarop we met de schuld van onze kinderen omgaan, is een duidelijk voorbeeld: Hoe oordelen we als ons kind iets verkeerd doet? Als we de overtreding gewoon vergeven zonder hem op enigerlei wijze aansprakelijk te stellen, zullen we hem snel leren dat het acceptabel is om anderen te stelen of pijn te doen. Op latere leeftijd kan hij gemakkelijk een crimineel worden.

Aan de andere kant, als hij overdreven gestraft wordt, of als hem vergeving wordt onthouden, zelfs nadat hij de zaken goed heeft gemaakt, zal hij opgroeien in bitterheid en boosheid jegens anderen. In beide gevallen is het een reactie op onrecht. Kinderen komen in opstand tegen onrecht en hypocrisie, die geworteld is in partijdigheid en dubbele maatstaven.

We moeten dus leren vergeven en zelfs snel vergeven - maar we moeten ook leren dat wanneer we te maken hebben met mensen die fysiek, mentaal of spiritueel onvolwassen zijn, het in hun belang kan zijn om enige discipline te gebruiken, om hen zo te brengen tot inkeer voordat vergeving wordt verleend. Oordeel moet een correctief karakter hebben.

Ik geloof dat dit een onderliggend principe is in Matteüs 18. De schuldenaar had discipline nodig en daarom werd hem vergeving onthouden totdat hij de laatste cent betaalde. Hoewel de gelijkenis op dat punt eindigt, moeten we ook in gedachten houden dat de wet voorzag in een jubileum - de kwijtschelding van alle schulden aan het einde van 49 jaar.

Met andere woorden, het moet duidelijk zijn dat de schuldenaar in de gelijkenis uiteindelijk zijn schuld zou worden kwijtgescholden, zelfs als een deel van de schuld onbetaald zou blijven.

Jezus, het Lam van God, heeft inderdaad voor de zonde van de hele wereld betaald. Dit bevestigt het feit dat God de hele mensheid zal redden en verantwoordelijkheid op Hem legt om dit te doen. De manier waarop Hij dit doet, is echter onze huidige vraag.

We zien aan Matteüs 18 dat Hij niet zomaar iedereen vergeeft zonder ze verantwoordelijk te houden. Degenen die geen vertrouwen hebben in Zijn offer, zullen verantwoordelijk worden gehouden tot het grote scheppingsjubileum aan het einde van de tijd. Degenen die wel in Hem geloven, zijn burgers van het Koninkrijk en zullen onsterfelijkheid verkrijgen bij de algemene opstanding van de doden. Maar de priesters van het Koninkrijk (overwinnaars) zullen onsterfelijkheid beërven bij de eerste opstanding en zullen met Hem regeren in het Koninkrijk (Op. 20: 4-6).

De moraal van de gelijkenis van de schuldenaar was niet om het verschil tussen een gelovige en een ongelovige te definiëren. Het was om het verschil te definiëren tussen een gewone gelovige (een christen) en een overwinnaar. De vergeven schuldenaar had het recht om de kleine schuld te ontvangen die zijn buurman hem schuldig was. Nergens in de gelijkenis wordt dat recht opgeheven. Maar evenzo had de koning het recht om te worden betaald wat de schuldenaar hem verschuldigd was. En dus behandelde de koning de eerste schuldenaar naar zijn eigen maatstaf. Als hij de kleine schuld van zijn buurman niet kon vergeven, zou de koning de grotere schuld ook niet vergeven.

Vroeger, wanneer deze gelijkenis aan mij werd voorgelezen, werd mij verteld dat ik mijn redding zou verliezen als ik niet elke zonde zou vergeven die anderen tegen mij begingen. Onnodig te zeggen dat dit me ten zeerste ontmoedigde en onder extreme druk zette, omdat mij ook werd geleerd dat als ik mijn redding zou verliezen, ik voor altijd in het hellevuur zou branden. Dat was een wrede last om een kind op te leggen en ik wil niet dat iemand anders dezelfde mentale angst lijdt.

Dus laat me uitleggen dat deze gelijkenis NIET ingaat op de vraag of we 'gered' of 'gerechtvaardigd door geloof' zijn. Het gaat erom een overwinnaar te zijn. Rechtvaardiging is afgebeeld op Israëls feest genaamd Pascha, waar men wordt gerechtvaardigd door het bloed van het lam. Deze gelijkenis behandelt echter een andere Israëlische feestdag, het Jubeljaar genaamd, die ongeveer zes maanden na het Pascha plaatsvond.

Het Jubeljaar was een dag waarop alle schulden elke 49 jaar werden kwijtgescholden. Het ging vooraf aan het grote Loofhuttenfeest, dat de tijd weergeeft waarin we bekleed zijn met onsterfelijkheid (2 Kor. 5: 1-4). Tijdens het Loofhuttenfeest in de oudheid verlieten de mensen hun huizen en bouwden ze “hutten” gemaakt van levende boomtakken. Het leek op een ''kamp'' dat een week duurde. Dit was profetisch voor de dag dat de overwinnaars het huidige sterfelijke 'huis' verlaten en in een huis wonen dat niet met handen is gemaakt en dat momenteel voor ons in de hemel is gereserveerd (2 Kor. 5: 1). Dit wordt vollediger besproken in mijn boek De wetten van de wederkomst.

En dus geeft Jezus' gelijkenis van de schuldenaar ons de sleutel om te begrijpen hoe we een overwinnaar kunnen zijn, en niet alleen een gelovige. Gelovig zijn betekent dat je je geloof in Jezus Christus stelt. Overwinnaar zijn (in de gelijkenis) betekent vergeven.

Dit is een van de belangrijkste vereisten om de eerste opstanding als overwinnaar te erven. Zonder het vermogen om te vergeven, zal niemand in een leidinggevende positie worden geplaatst om in Gods koninkrijk te regeren.

Stel jezelf tenslotte deze vraag: zou JIJ willen dat een meedogenloze rechter of heerser gezag over JOU krijgt? Nee, en God zal dit ook niet doen. Alleen omdat iemand een christelijke gelovige is, maakt hem niet geschikt om Gods koninkrijk te regeren.