Hoofdstuk 2: Gehoorzamen

Een overwinnaar is ook iemand die heeft geleerd om Gods gehoorzame dienstknecht te zijn. Je moet een dienaar zijn voordat je een echte zoon kunt zijn, want zelfs zonen moeten gehoorzaamheid leren als dienstknechten, wanneer ze nog minderjarig zijn (Gal. 4: 1).

Een kenmerk van een onvolwassen christen is iemand die de voorrechten van een zoon verwacht voordat hij volwassen wordt. Ze denken dat ze zonen zijn omdat ze "wedergeboren" zijn in de familie van God. Maar ze beseffen niet dat er binnen Gods gezin christelijke groei nodig is om verantwoordelijkheid te leren, zodat ze zullen weten hoe ze verstandig kunnen handelen in de geest van Christus.

In de oudheid vierde Israël drie grote feesten, die elk vandaag betekenis voor ons hebben. De drie waren: Pascha, Pinksteren en Loofhutten.

Pascha vierde de dag dat God Israël uit Egypte verloste. Het was de dag dat Mozes de Israëlieten naar het Beloofde Land begon te leiden. Nadat hij de Rode Zee was overgestoken, leidde Mozes hen naar een plaats genaamd de berg Sinaï, waar God hun de tien geboden gaf. Die dag werd gevierd als het feest van Pinksteren.

Een jaar nadat God hun de wet had gegeven, verliet Israël de berg Sinaï en trok naar het land Kanaän, dat God had beloofd als hun erfenis. Toen de mensen daar aankwamen, stuurden ze twaalf mannen om het land te verkennen. Ze kwamen na 40 dagen terug en brachten hun verslag uit. Het land was zeer productief, zeiden ze, maar het werd al bewoond door te veel mensen, van wie sommigen reuzen waren. Het geloof van de mensen smolt en ze geloofden niet dat God hen kon helpen het land te veroveren.

Dus liet God hen nog 38 jaar terugkeren naar de woestijn voordat hij hen toestond het land onder Jozua binnen te gaan.

Het punt is dat als Israël het land op hun bestemde tijd had geërfd, ze het land op de eerste dag van het Loofhuttenfeest zouden zijn binnengekomen. In plaats daarvan weigerden ze, en die hele generatie stierf in de wildernis zonder hun erfenis te ontvangen. Toch moesten ze die dag herdenken door elk jaar het Loofhuttenfeest te vieren.

De betekenis voor ons is deze: We zijn zelf gered van onze eigen gebondenheid door Jezus 'dood aan het kruis. Hij stierf tijdens het Pascha-feest om de Kerk tot haar goddelijke erfenis, haar "Beloofde Land", te brengen. Maar dit was nog maar het begin van de reis. Zeven weken later op de Pinksterdag werd de Heilige Geest aan de kerk gegeven (Handelingen 2). Dit was de ware vervulling van Pinksteren, net zoals de dood van Jezus aan het Kruis de ware vervulling van het Pascha was.

Maar Pinksteren was niet het laatste feest dat vervuld moest worden. Het derde grote feest was het Loofhuttenfeest en vertegenwoordigde de erfenis, ons "Beloofde Land". Dit verwijst niet naar een persoon die 'naar de hemel gaat'. De hemel is niet onze erfenis. Onze erfenis is het verheerlijkte lichaam, de 'tabernakel' die ons in onsterfelijkheid zal bekleden (2 Kor. 5: 1-4).

Zie je, we verloren dat onsterfelijke lichaam toen Adam lang geleden zondigde. Het lichaam is gemaakt van het stof van de grond. Het is ons 'landbezit'. Het was Gods bedoeling om Zijn heerlijkheid op aarde te tonen zoals in de hemel. Zijn doel zal niet worden vervuld totdat Zijn heerlijkheid de aarde bedekt zoals de wateren de zee bedekken (Hab. 2:14). Zijn bedoeling is niet om dit "stof" te vernietigen, maar om het te vullen met Zijn glorie. Dit werd door Jezus Zelf geïllustreerd en bewezen toen Hij op de berg van verheerlijking van gedaante veranderde. (Matt. 17: 1-5).

Een overwinnaar is iemand die de reis helemaal van "Egypte" naar het "Beloofde Land" maakt. Hiervoor moet hij eerst Egypte verlaten. Dat wil zeggen, hij ervaart het Pascha door zijn geloof te stellen in Jezus Christus, het "Lam van God" (Johannes 1:29). In het Nieuwe Testament wordt dit "Rechtvaardiging" genoemd (Rom. 4:25).

Ten tweede ervaart hij Pinksteren door vervuld te zijn met de Heilige Geest. Dit is een aparte ervaring die het proces genaamd "Heiliging" begint (1 Kor. 1:30). Dit betekent dat we apart zijn gezet voor goddelijke dienst, en dat we gehoorzaamheid gaan leren door geleid te worden door de Heilige Geest. Als een persoon leert leiden door de Geest, leert hij de stem van God te horen en te gehoorzamen.

Wie gekwalificeerd wordt als een trouwe dienaar, komt hij in aanmerking voor het derde en laatste feest, Loofhutten, waarmee hij bekleed is met het kleed van onsterfelijkheid. Elke gelovige zal deze beloning uiteindelijk ontvangen, maar niet iedereen zal hem ontvangen bij de eerste opstanding.

De meesten zullen moeten wachten op de tweede opstanding, beschreven in deel één over vergeven.

Het simpele feit is dat de kerk van het Pinkstertijdperk in de afgelopen 2000 jaar het voorbeeld van de Israëlitische 'kerk in de woestijn' (Handelingen 7:38) onder Mozes heeft gevolgd. Om deze reden zijn de meeste gelovigen geen overwinnaars zoals Kaleb en Jozua.

Wet en gehoorzaamheid

Rechtvaardiging is alleen door geloof. Maar zodra een persoon gerechtvaardigd, gered en wedergeboren is - hoe men het ook maar wil noemen - begint God de gelovige gehoorzaamheid te leren. Niemand wordt gerechtvaardigd door de wet, dat wil zeggen door gehoorzaamheid aan de wet. Maar evenmin wordt een gelovige afgezonderd van de wet geheiligd. Een echte pinksterling is niet wetteloos maar wettig.

Wanneer ik de term "wet" gebruik, verwijs ik naar elk gebod dat God ons geeft, hetzij als een onderdeel van het geschreven verslag van de Schrift, hetzij door een directe leiding van de Heilige Geest. Alles wat God zegt te doen, is een wet, want God vereist gehoorzaamheid aan al zijn geboden.

Israël werd "gered" of "gerechtvaardigd door geloof" toen ze Egypte verlieten. Dat wil zeggen, zij gaven gehoor aan de oproep en geloofden dat God hen uit de gebondenheid zou brengen en in de erfenis die Hij hen had beloofd. Dit ging ongeveer vijftig dagen aan de wet vooraf. Dit was om ons te laten zien dat rechtvaardiging verschilt van de wet en van heiliging. Romeinen 3:28 zegt,

²⁸ Want wij stellen dat een mens door geloof gerechtvaardigd is, zonder van werken van de wet.

Toen Paulus eenmaal had vastgesteld dat rechtvaardiging niet wordt gewerkt door de wet, begon hij in Romeinen 6 de beginselen van heiliging te onderwijzen. Romeinen 6: 1, 2 zegt:

¹ Wat zullen we dan zeggen? Moeten we doorgaan met zondigen zodat genade overvloedig is? ² Moge het nooit zijn! Hoe zullen wij die gestorven zijn voor de zonde er nog in leven?

'Zonde is de overtreding van de wet', zegt Johannes in 1 Johannes 3: 4 (NBG). Meer letterlijk leest het vers: "zonde is wetteloosheid" (NASB). Het Griekse woord is anomie. Het komt van het Griekse woord nomos, "wet".

De wet definieert zonde voor ons. Moord is een zonde omdat de wet het zo definieert in Exodus 20:13. Overspel is een zonde omdat de wet het zo definieert in Exodus 20:14. Diefstal is een zonde omdat de wet het zo definieert in Exodus 20:15.

De apostel Paulus vertelt ons in Romeinen 3:20: "door de wet komt de kennis van de zonde." Hij zegt ook in Rom. 7: 7,

⁷ Ik zou de zonde niet hebben leren kennen dan door de wet; want ik zou niets van begeren hebben geweten als de wet niet had gezegd: U zult niet begeren.

Zo is het ook in de huidige samenleving. Onze regering heeft wetten die "zonde" definiëren zoals zij die zien. Als er geen wet was tegen diefstal of moord, dan kon zelfs de meest briljante rechter niemand van diefstal of moord veroordelen. Dit is waarom mensen wetten aannemen. Ze zijn de maatstaf in elke rechtbank om schuld of onschuld te beslissen.

Zo is het ook met Gods koninkrijk. De maatstaf voor christelijk gedrag is de goddelijke wet. Het overtreden van een van Zijn wetten overtreedt, maakt je tot zondaar. En we weten dat alle mensen de wet hebben overtreden, want Romeinen 3:19 en 23 zegt:

¹⁹ Nu weten we dat wat de wet ook zegt, het spreekt tot degenen die onder de wet staan, dat elke mond gesloten kan worden en dat de hele wereld verantwoording kan afleggen aan God ... ²³ want allen hebben gezondigd en derven de heerlijkheid van God .

Omdat alle mensen gezondigd hebben, is er geen manier om door de wet gerechtvaardigd te worden, want de wet kan alleen de schuldigen veroordelen. Maar Jezus kwam en betaalde de schuld voor de zonde van de hele wereld, zodat we gerechtvaardigd kunnen worden. Het maakt de wet niet uit wie de schuld betaalt, zolang deze maar wordt betaald. Jezus voldeed aan de volledige eis van de wet, en daarom heeft de wet geen grond meer om ons te veroordelen of ons te dwingen tot terugbetaling van de schuld die onze zonden zijn opgelopen.

Maar daarbij deed Jezus de wet niet weg. Als Hij de wet had weggedaan, had Hij de boete niet hoeven te betalen. Hij had eenvoudig de wet kunnen intrekken. Maar Hij deed dit niet, want de apostel Paulus zegt in Rom. 3:31,

³¹ Doen we dan de wet teniet door geloof? Zeker niet! Integendeel, we stellen de wet vast.

In Amerika en alle anderen landen veranderen mensen voortdurend hun wetten. Vroeger hadden we wetten die overspel en homoseksuele relaties verboden. Die wetten zijn nu opgeheven. Dit betekent dat niemand voor de rechter kan worden vervolgd als ze deze dingen doen. Anderen willen de wetten tegen het gebruik van marihuana of heroïne wegnemen. Als die wetten worden afgeschaft, kan ook niemand worden vervolgd om die dingen te doen.

Zo is het ook met Gods wet. Sommige christenen leren dat God Zijn wet heeft weggedaan, en niet slechts een paar van de wetten, maar de hele wet. Als dat het geval was, dan zou alle menselijke activiteit in de ogen van God geoorloofd zijn. Zonde zou niet bestaan. God zou niet het recht hebben om een mens of natie te veroordelen wegens ongehoorzaamheid, want niets kan worden gedefinieerd als ongehoorzaamheid of zonde. Rom. 4:15 zegt: "waar geen wet is, is er ook geen overtreding."

Is er zonde in de wereld? Alleen als de wet nog steeds van kracht is. Zal God de wereld oordelen bij de Grote Witte Troon? Alleen als er een wet is waardoor Hij de zonde kan oordelen.

Dit betekent niet dat wetten niet kunnen veranderen. Ze veranderen. Er zijn natuurlijk morele wetten die ongewijzigd blijven. Maar er zijn bepaalde vormen van de wet die veranderen, en er zijn veranderingen in de uitvoering en de autoriteit.

In het Oude Testament eiste God bijvoorbeeld dat mensen offers naar de tempel brachten. In het Nieuwe Testament werd Jezus het laatste offer voor altijd, dat nooit herhaald hoefde te worden. Evenzo was in het Oude Testament het priesterlijk gezag beperkt tot het deel van de Levieten dat rechtstreeks afstamde van Aaron, de broer van Mozes. Maar in het Nieuwe Testament kwam Jezus door een andere priesterschapsorde, de Orde van Melchizedek (Hebreeën 5: 6), die geen fysieke afstamming van Aäron vereiste. In plaats daarvan vereiste het een spirituele afstamming van Jezus Christus, de voortdurende Hogepriester van die Orde.

Dus ja, bepaalde dingen in de wet zijn veranderd. Maar moord is nog steeds een zonde, diefstal is nog steeds een zonde en overspel is nog steeds een zonde. God veranderde niet van gedachten over die morele kwesties, noch legaliseerde Hij ze plotseling toen Jezus aan het kruis stierf.

Pinksteren en gehoorzaamheid

Rom. 10:17 vertelt ons dat "geloof komt door te horen". In de Hebreeuwse taal van het Oude Testament kan het woord sjema "horen" of "gehoorzamen" betekenen. We kunnen het hoe dan ook vertalen en toch correct zijn. Met andere woorden, het bijbelse concept van het horen van God kan niet los worden gezien van gehoorzaamheid aan wat men heeft gehoord. Als iemand beweert dat hij God heeft horen spreken, maar zijn stem niet gehoorzaamt, dan heeft die persoon helemaal niet gehoord. Dit bedoelde de apostel Jakobus toen hij in Jakobus 2:17 en 24 schreef:

¹⁷ Toch is geloof, als het geen werken heeft, dood, omdat het op zichzelf is ... ²⁴ Je ziet dat een mens gerechtvaardigd wordt door werken, en niet alleen door geloof.

Dit heeft veel mensen in verwarring gebracht, die denken dat de apostel Jakobus de apostel Paulus tegensprak (Rom. 3:28 tot 4: 5). Maar dit is niet zo. Beiden hadden gelijk. Paulus had gelijk toen hij rechtvaardiging van heiliging scheidde - dat wil zeggen Pascha van Pinksteren. Maar Jakobus had gelijk als hij werken naast geloof plaatste - gehoorzaamheid koppelen aan horen.

De leer van Paulus vertelt ons dat Pascha en Pinksteren twee verschillende feesten zijn die twee verschillende gelegenheden herdenken. Israël kwam uit Egypte voordat het de wet op de berg Sinaï ontving. Daarom is rechtvaardiging door geloof, los van gehoorzaamheid aan de wet.

De leer van Jakobus vertelt ons dat Israël op het Pascha-feest de openbaring ontving dat ze een lam moesten doden en het bloed op de deurposten en lateien van hun huizen moesten smeren. Dat woord horen was niet genoeg. Ze moesten ernaar handelen om hun eerstgeboren zonen van de dood te redden. Gehoorzaamheid is dus het resultaat van geloof, en zonder gehoorzaamheid is er helemaal geen echt geloof.

Als je gerechtvaardigd bent door geloof en gelooft dat Jezus Christus stierf voor je zonden en weer opstond voor je rechtvaardiging, dan ben je je reis naar het Beloofde Land begonnen. Je hebt 'Egypte verlaten', de plaats waar je gebonden was aan je zonde. Je maakt nu deel uit van de "gemeente" (kerk), net zoals degenen die Egypte met Pasen verlieten deel uitmaakten van de kerk in de woestijn (Handelingen 7:38).

Dit betekent dat je nu een BURGER van het Koninkrijk bent. De burgers onder Mozes mochten de voorhof van de Tabernakel binnengaan.

De tabernakel van Mozes bestond uit drie delen: de buitenste voorhof, het heilige en het meest heilige. Wanneer we onszelf beschouwen als de tempel van God, komen deze drie delen van de Tabernakel overeen met lichaam, ziel en geest. Maar we kunnen deze drie delen ook bekijken in termen van onze plaats in het Koninkrijk: burger, priester en lichaam van de hogepriester. (Tegenwoordig zijn we van een Melchizedeks priesterschap, niet van een Levitisch priesterschap.)

Als je eenmaal Egypte hebt verlaten en een staatsburger van het Koninkrijk bent geworden, kom je in aanmerking om naar "de berg Sinai" te gaan om Pinksteren te ervaren. Dit wordt in ons leven soms een "tweede genadewerk" genoemd. Een echte pinksterchristen is iemand die het recht heeft om de heilige plaats van de tabernakel binnen te gaan. Alleen de priesters konden het Heilige binnengaan. Een echte Pinksterman is dus meer dan alleen een BURGER van het Koninkrijk. Hij is ook een PRIESTER van het Koninkrijk.

Het patroon van het Oude Testament hiervoor zie je in het feit dat de Levieten burgers van het Koninkrijk waren, die hielpen bij de voorhof. Maar de afstammelingen van Aaron waren priesters die het recht hadden om het heiligdom zelf binnen te gaan, dat wil zeggen het Heilige.

Pinksteren is het feest van het geven van de wet. Het viert de dag dat God Israël de Tien Geboden gaf op de berg Sinaï in Exodus 20. Bij die gelegenheid sprak God en hoorde het volk allemaal de stem van God. Deut. 4:12 zegt,

¹² Toen sprak de Heer tot u vanuit het midden van het vuur; je hoorde het geluid van woorden, maar je zag geen vorm - alleen een stem.

Israël was in die tijd te bang om meer te horen dan alleen de tien geboden. Ze smeekten Mozes om God te zeggen dat hij moest ophouden rechtstreeks met hen te spreken (Ex. 20: 18-21). Ze gaven er de voorkeur aan om Mozes hen te laten vertellen wat God zei - dat wil zeggen, God indirect te horen via een menselijke tussenpersoon. Hebr. 12:19 verwijst naar die dag en zegt:

¹⁹ en tot het blazen van een bazuin en het geluid van woorden die zo klonken dat degenen die hoorden smeekten om geen verder woord tot hen te spreken.

Die dag schiep Israël een vreselijk precedent door te weigeren de stem van God rechtstreeks voor zichzelf te horen. Ze wilden dat een mens, een professionele prediker, God zou horen en hen dan zou vertellen wat Hij zei. Ze wilden een indirecte relatie met God. Dus God heeft hun verzoek ingewilligd.

In plaats van Zijn wet door Zijn stem op hun hart te schrijven, gaf Hij hun de wet op stenen tafelen. Als de mensen de stem van God wilden horen, moesten ze de tabletten lezen die geen leven hadden. Ze begrepen niet dat "geloof komt door het horen" (Rom. 10:17), en dat "het zonder geloof onmogelijk is om Hem te behagen" (Hebreeën 11: 6).

Men kan zeker geloof ontvangen door stenen tafelen te lezen (of het geschreven woord, dat we de bijbel noemen). Maar dit kan alleen gebeuren door het werk van de Heilige Geest. We kunnen die directe stem van God niet omzeilen en toch hopen dat ons geloof zal groeien. We moeten leren om God te horen, of we nu het Woord lezen, naar een prediker luisteren of de tekenen van de tijd observeren. De middelen op zichzelf zullen geen geloof in ons voortbrengen. Geloof komt wanneer we God zien en Zijn stem horen in die middelen.

God verlangt een persoonlijke en directe relatie met ieder van ons. Dit is wat ons scheidt van degenen die "de onbekende god" aanbidden. God is niet tevreden om de Schrift naar ons toe te gooien en ons dan te laten uitzoeken hoe we ernaar moeten leven. Hij werkt op elk moment van de dag in ons door Zijn Geest, en als we maar willen luisteren, kunnen we ons altijd laten leiden door die stille, innerlijke stem.

Dit is Pinksteren. Helaas heeft Israël in Exodus 20 een patroon neergezet dat de ware betekenis van Pinksteren verwierp. Ze hebben allemaal de tien geboden gehoord, en dus zien we dat zelfs vandaag de dag dit deel van de wet bekend is in de kerk. Maar Israël ontving de rest van de wet indirect via Mozes, want hij was de enige die de rest van de wet hoorde toen hij de berg beklom in Exodus 20:21.

Het is jammer dat zelfs in de huidige kerk de rest van de wet voor de meeste mensen verborgen blijft. Ze bestuderen het niet, want het is geen openbaring voor hen. Er is een sluier over hun ogen die niet wordt verwijderd, behalve door de openbaring van de Heilige Geest, die alleen deze Schrift tot leven kan brengen.

In Handelingen 2 werd de sluier verwijderd van de ogen van de 120 discipelen in de bovenkamer. Ze overwonnen de gevolgen van de beslissing van hun voorouders. De 120 besloten dat ze de rest van de openbaring van God wilden horen. Ze waren niet tevreden met wat ze in het verleden hadden gehoord. Ze waren niet tevreden met gedeeltelijk zien en gedeeltelijk horen. Ze wilden dat Jezus hun gedeeltelijke blindheid genas, net zoals Jezus de blindgeboren man genas in het negende hoofdstuk van Johannes.

Wonderen en wetteloosheid

De meeste christenen hebben Jezus '"Bergrede" meer dan eens gelezen. Het staat opgetekend in Matteüs 5-7. Tegen het einde van deze passage spreekt Hij over het kennen van het verschil tussen ware en valse profeten door hun "vrucht". Dan staat er in Matt. 7: 21-23,

²¹ Niet iedereen die tot Mij zegt, Heer, Heer, zal het koninkrijk van de hemel binnengaan; maar hij die de wil doet van mijn Vader die in de hemel is. ²² Velen zullen te dien dage tot mij zeggen: Heer, Heer, hebben wij niet in Uw naam geprofeteerd en in Uw naam vele wonderen verricht? ²³ En dan zal ik hun vertellen, ik heb je nooit gekend; ga weg van Mij, jij die wetteloosheid beoefent.

Het Griekse woord dat met "wetteloosheid" is vertaald, is anomie. De King James Version geeft het 'ongerechtigheid' weer, wat technisch accuraat is, maar het concept van het verachten van Gods wet niet afdoende overbrengt. De NASB is nauwkeuriger en maakt het 'wetteloosheid'.

In deze passage sprak Jezus over gelovigen. Hij had het zelfs over gelovigen die wonderen konden verrichten. Het zijn mensen die tot op zekere hoogte de Heilige Geest hebben, want we lezen in 1 Kor. 12: 3: "Niemand kan zeggen dat Jezus Heer is dan door de Heilige Geest." Jezus was blijkbaar lang niet zo onder de indruk van wonderen als andere mensen in Zijn tijd en zelfs vandaag.

Wonderen zijn goed en zeker zeer nuttig, maar er wordt nergens gezegd dat ze een teken zijn van een overwinnaar. Dus als je nog nooit een wonder hebt verricht, laat je dan niet ontmoedigen in je zoektocht om een overwinnaar te zijn. Johannes de Doper deed ook geen wonder (Johannes 10:41) Dit is geen les in wonderen; het is een les in eenvoudige gehoorzaamheid, geleid door de Geest.

In Num. 20:11 Mozes sloeg op de rots en er gebeurde een wonder. Voor de Israëlieten kwam er water uit de rots. Maar God had Mozes niet verteld om op de rots te slaan - niet bij deze gelegenheid. God vertelde hem in vers 8 om tegen de rots te spreken. Mozes was ongehoorzaam en had beter moeten weten en daarom mocht hij het Beloofde Land niet binnen.

Dit is een goed voorbeeld van hoe wonderen kunnen worden gedaan in ongehoorzaamheid aan God. Jezus voorzag de dag waarop "velen" zouden zeggen: "Heer, Heer, hebben wij niet veel wonderen gedaan in Uw naam?" Jezus betwistte hun bewering niet. Maar wonderen bepalen niet wie wel en wie geen overwinnaar is. God is meer geïnteresseerd in gehoorzaamheid dan in wonderen.

Het onkruid en de tarwe

In Jezus 'gelijkenis van het onkruid in de tarwe, gebruikt Jezus opnieuw de term anomie, zeggend in Matt. 13:41,

⁴¹ De Mensenzoon zal Zijn engelen uitzenden, en zij zullen alle struikelblokken uit Zijn koninkrijk vergaderen, en degenen die wetteloosheid begaan [anomie] ⁴² en ze in de vuuroven werpen; op die plaats zal er gehuil en geknars van tanden zijn.

Zal de wetteloze beoordeeld worden door 'vuur'? Ja, dat staat er, maar ik geloof niet dat dit een letterlijk vuur is dat mensen martelt. Voor een volledige studie over de aard en duur van het 'vuur', zie mijn boek: “De oordelen van de goddelijke wet”. Daar laten we zien dat het 'vuur' de 'vurige wet' is die God aan Israël gaf (Deut. 33: 2). Het vertegenwoordigt het goddelijke oordeel van de wet. De wet heeft marteling voor zonde nooit voorgeschreven. Het 'vuur' dat op een dief werd toegepast, was bijvoorbeeld dat hij restitutie zou moeten betalen (Ex. 22: 1-4).

Er zijn twee soorten wetteloze mensen: gelovigen en ongelovigen. Beiden zullen worden beoordeeld volgens de goddelijke wet. Paulus zegt over gelovigen in 1 Kor. 3: 11-15,

¹¹ Want niemand kan een ander fundament leggen dan het fundament dat is gelegd, namelijk Jezus Christus. ¹² Als iemand nu op het fundament [Christus] bouwt met goud, zilver, edelstenen, hout, hooi, stro, ¹³ zal het werk van ieder mens duidelijk worden; want de dag zal het laten zien, omdat het door VUUR zal worden onthuld; en het VUUR zelf zal de kwaliteit van ieders werk testen.

Merk hier op dat Paulus sprak over degenen die bouwden op het fundament dat Christus is. Als Christus al als het fundament in hun leven is gelegd, dan zijn ze christenen. Wat christenen doen NADAT zij Christus hebben ontvangen, wordt afgebeeld door het goud, zilver en edelstenen - als ze dingen in gehoorzaamheid en door geloof hebben gedaan. Maar als ze met hout, hooi of stro hebben gebouwd, stellen deze dingen die werken van het vlees (wetteloze daden) voor die op die dag door het vuur van God kunnen en zullen worden verbrand.

¹⁴ Als het werk van iemand dat hij daarop heeft gebouwd blijft bestaan, zal hij een beloning ontvangen. ¹⁵ Als iemands werk wordt opgebrand, zal hij verlies lijden; maar hijzelf zal behouden worden, en toch als door vuur.

Dit geeft duidelijk aan dat gelovigen op de een of andere manier door vuur zullen worden getest. Hun werken worden beoordeeld naar de maatstaf van de vurige wet. Alle wetteloze werken zullen in het vuur worden verteerd, want het is hout, hooi en stro.

Dus terugkomend op de gelijkenis van het onkruid en de tarwe in Matteüs 13, zegt Jezus dat degenen die "wetteloosheid begaan" onkruid zijn - dat wil zeggen, het zijn gelijkaardige gelovigen wier vrucht giftig is, niet voedzaam. In het begin zien onkruid en tarwe er hetzelfde uit. Pas in de oogstperiode wordt het verschil duidelijk, want de tarwe wordt zwaar van graan en buigt zijn kop alsof hij nederig is. Het onkruid produceert klein, licht zaad dat ongebogen blijft en waarvan het zaad giftig is. We zullen hen echt herkennen aan hun vruchten.

Wetticisme is wetteloosheid

Telkens wanneer we zeggen dat christenen de wet moeten gehoorzamen, zijn er altijd een paar die denken dat dit betekent dat we wettisch moeten zijn. De schriftgeleerden en Farizeeën waren wettisch en we pleiten er niet voor om zoals zij te zijn. In hun nauwgezetheid om de wet te volgen, hebben ze deze feitelijk overtreden.

In Matthéüs 5 worden veel voorbeelden gegeven. Bij wetticisme leest iemand de wet die zegt: 'Gij zult niet vermoorden', maar zij vinden het oké om hun naaste te haten (Matt. 5:21, 22). Bij wetticisme leest iemand de wet die zegt: 'oog om oog', en dan staat hij erop dat het hun heilige plicht is om wraak volledig te eisen aan iedereen die hen beledigt (Matt. 38-42). Bij wetticisme leest iemand in de wet: "Gij zult uw naaste liefhebben", en voegt dan zijn eigen traditie toe, "en haat uw vijand." Bij wetticisme definieert een persoon "naaste" nipt, zodat hij niet van niet- Israëlieten hoeft te houden.

Daarom ging Jezus aan al deze voorbeelden vooraf door te zeggen dat onze gerechtigheid die van de Farizeeën moet overtreffen (Matt. 5:20). Met andere woorden, we moeten de wet beter interpreteren en toepassen dan zij. Veel van hun meningen hebben de wet vernietigd.

In Markus 7: 7-9 zei Jezus tegen hen:

⁷ Maar tevergeefs eren zij Mij en onderwijzen zij als leerstellingen de voorschriften van mensen. ⁸ Door het gebod van God te negeren, houdt u vast aan de traditie van mensen. ⁹ Hij zei ook tegen hen: Je zet het gebod van God netjes opzij om je traditie te behouden ... ¹³ waardoor je het woord van God ongeldig maakt door je traditie die je hebt overgeleverd.

Het is zeer jammer dat mensen de wet interpreteren en toepassen door hun menselijke geest en begrip, in plaats van de Heilige Geest dit voor hen te laten doen. Dit was het probleem met de schriftgeleerden en Farizeeën in Jezus 'tijd, zoals Jezus in Matt zei. 23:27, 28,

²⁷ Wee u, schriftgeleerden en Farizeeën, huichelaars! Want je bent als witgekalkte graven die er aan de buitenkant mooi uitzien, maar van binnen zitten ze vol met botten van dode mensen en onreinheid. ²⁸ Zelfs zo lijk je ook van buiten rechtvaardig voor mensen, maar van binnen ben je vervuld van huichelarij en wetteloosheid [anomie].

Het probleem is tot op de dag van vandaag blijven bestaan. Wanneer mensen dit doen, worden ze wettisch, brengen ze de wet in diskrediet en zorgen ze ervoor dat anderen de wet volledig verwerpen. Door dit te doen, kunnen ze niet langer leven naar ELK woord dat uit de mond van God is gekomen (Matt. 4: 4). Een overwinnaar bidt om het verschil tussen rechtmatigheid en wetticisme te zien, en dan van de wet te getuigen als een uitdrukking van Gods natuur.

Een wetticist zoekt naar mazen in de wet om zijn zonde te rechtvaardigen. Hij is niet geïnteresseerd in het doen van de wil van God, maar wil schadevrij zondigen. De wet heeft hiaten in de openbaring, want als God wetgeving had gegeven over elke handeling, zouden de boeken eindeloos zijn geweest.

Een voorbeeld is te vinden in de wet van Pascha. De wet zei dat iedereen het feest moest vieren. Maar er stond ook dat iemand die onrein was, het feest NIET kon houden. Het gebeurde zo dat een man stierf en zijn zonen hem begroeven (Num. 9). Door het dode lichaam aan te raken, werden ze onrein en konden ze het Pascha niet houden. Dus kwamen ze naar Mozes om hem te vragen wat ze in zo'n geval moesten doen.

Mozes erkende dat God nog niet over dergelijke gevallen had beslist, dus ging hij naar God om daarover meer openbaring te krijgen. God vertelde hem dat als ze het Pascha de eerste maand niet konden houden, ze het in de tweede maand op dezelfde dag van de maand moesten houden.

Deze uitspraak was een geweldige openbaring, omdat het ons laat zien dat er een tweede gelegenheid is om gerechtvaardigd te worden door geloof in het bloed van het Lam. Velen hebben het idee van 'tweede kans' geminacht, en benadrukten dat men alleen in dit huidige leven gerechtvaardigd kan worden. Maar de wet manifesteert het hart van God in deze kwestie. Als een persoon in dit tijdperk "onrein" is, is er een tweede mogelijkheid (niet "kans") om gerechtvaardigd te worden in het komende tijdperk. Dit idee wordt vollediger besproken in mijn grote boek, het scheppingsjubileum en een kleiner boekje, als God iedereen zou kunnen redden - zou hij dat doen?

Een wetticist interpreteert de Bijbel volgens de afgod van zijn eigen hart - dat wil zeggen zijn eigen verlangen en begrip, en niet door de openbaring van de Heilige Geest. Hij zoekt naar mazen in de wet om zijn zonde te rechtvaardigen, of hij voegt zijn eigen tradities toe aan de wet die de wet een zware last voor het volk maken.

Overwinnaars zijn degenen die de geest van God willen kennen, in plaats van hun eigen verlangen of standpunt vast te stellen. Ze willen oprecht gehoorzaam zijn in plaats van hun wensen aan God te dicteren.

De leiding van de Heilige Geest

Het is altijd Gods verlangen geweest om ons te leiden door de directe werking van de Heilige Geest. Dit werd onder Mozes afgebeeld door de vuurkolom bij nacht en de wolkkolom bij dag die Israël door de wildernis leidde. Mensen zijn echter vleselijk ingesteld en lijken moeite te hebben met het horen van de stem van God. Sommigen hebben een opstandig hart dat weigert te horen, en anderen hebben veel afgoderij in het hart waardoor ze niet kunnen horen.

Om deze reden heeft God de wet gegeven op externe tabletten (of het nu op steen of op papier is).

God schrijft de wet liever in ons hart door het gesproken woord, want dat internaliseert het woord en maakt het deel van onze aard. Maar weinigen lijken dat woord te kunnen horen, en daarom hebben we een geschreven verslag van het woord gekregen. Mensen bestuderen dit geschreven woord met het menselijke denken of door het spirituele denken met verschillende resultaten.

De Heilige Geest werd niet gegeven als een beter alternatief voor de wet, of als een plaatsvervanger van de wet. De Heilige Geest werd gegeven zodat we de geest van God elke keer dat Hij spreekt konden kennen. Iedereen kon lezen wat in het verleden was geschreven, maar de gezindheid van God kon alleen worden geopenbaard door de directe werkiing van de Heilige Geest. Met andere woorden, de Heilige Geest is de Verlichter van de wet, Degene die ons begrip geeft. Dit was hoe Jezus de discipelen leerde, maar toen Hij hen lichamelijk verliet, werd de Heilige Geest op deze manier Zijn plaatsvervanger. Johannes 14:25, 26 zegt:

²⁵ Deze dingen heb ik tot u gesproken, terwijl ik bij u bleef. ²⁶ Maar de Helper, de Heilige Geest, die de Vader in Mijn naam zal zenden, Hij zal u alle dingen leren en u alles herinneren wat Ik u heb gezegd.

Daarom is de Heilige Geest geen plaatsvervanger van de wet, maar een plaatsvervanger van Jezus. Als we dit begrijpen, zullen we niet in de val trappen: wetticisme of wetteloosheid. In plaats daarvan zullen we leren de leiding van de Heilige Geest te volgen, die ons nooit zal zeggen dat we de wet van God moeten overtreden. De Geest kan ons ertoe brengen de tradities van mensen te schenden - hun begrip van de wet - maar niet de wet zoals God het vanaf het begin voor ogen had.

Degenen die het niet begrijpen, hebben gezegd dat Jezus vaak de goddelijke wet schond. De Farizeeën geloofden dit en zij kruisigden Hem op beschuldiging van godslastering omdat hij beweerde de Messias te zijn. Ze konden geen andere aanklacht tegen Hem vinden. Pontius Pilatus ontdekte dat het Lam Gods smetteloos was en zei: "Ik vind geen schuld in Hem" (Johannes 19: 4). De Paschalammeren moesten vlekkeloos zijn (Ex. 12: 5). Jezus vervulde die wet. Dus hoe kan iemand zeggen dat Hij de wet heeft overtreden? Als Hij schuldig was aan zonde, zou Hij niet gekwalificeerd zijn als het Lam van God om onze zonde weg te nemen. Zonde is wetteloosheid (1 Johannes 3: 4).

De betekenis van gehoorzaamheid

De meeste christenen begrijpen dat God wil dat ze gehoorzaam zijn. Sommigen maken ten onrechte gehoorzaamheid een voorwaarde voor redding (rechtvaardiging), en dit brengt hen onder de gebondenheid om te proberen goed genoeg te zijn om redding te verdienen. Die opvatting wordt gedragen door degenen die het verschil tussen Pascha en Pinksteren niet kennen. Pascha brengt ons rechtvaardiging door geloof behalve werken (Rom. 3:28). Pinksteren brengt ons echter in gehoorzaamheid en kan niet worden gescheiden van onze werken.

Met Pinksteren worden we door de Geest geleid om te doen wat God ons leidt (of zegt) om elke dag te doen. Dat is de betekenis van gehoorzaamheid. Het heeft direct invloed op alles wat we doen. Als iemand beweert vervuld te zijn met de Geest, maar weigert gehoorzaam te zijn, is hij geen echte Pinkstermens. 2 Kor. 10: 5 zegt dat we voor dit doel geestelijke oorlogvoering voeren: 5 We vernietigen alle overleggingen en alles wat verheven is tegen de kennis van God in, en we nemen elke gedachte gevangen in de gehoorzaamheid van Christus.

De apostel Petrus bevestigt dit en zegt in 1 Petrus 1:14, 15,

¹⁴ Als gehoorzame kinderen, wees niet gelijkvormig aan de vroegere begeerten die van u waren in uw onwetendheid, ¹⁵ maar wees net als de Heilige die u riep, ook heilig in al uw gedrag.

Aangezien de meeste mensen begrijpen dat gehoorzaamheid een deugd is, hoeven we dit punt niet verder uit te werken. Naar mijn mening is het belangrijkste probleem dat mensen afstand hebben genomen van de wet. Het is niet zo dat de eerste vijf boeken van Mozes de hele wet vertegenwoordigen. Dat is niet zo. De wet is het hele geschreven woord, samen met elk gesproken woord dat God ooit op individuele basis tegen mensen heeft gezegd.

Alles wat God tegen mensen zegt, is een wet, simpelweg omdat het gehoorzaamheid vereist. De enige voorwaarde hiervoor is dat mensen ook moeten bidden om de geest en wil van God in elk gebod te kennen. Als we proberen te gehoorzamen volgens ons vleselijk begrip, zullen we zeker falen, ongeacht onze 'goede bedoelingen'.

De twee verbonden

Een van de grootste sleutels om een overwinnaar te zijn, is het begrijpen van het verschil tussen de oude en de nieuwe verbonden. Er zijn veel verbonden in de Schrift, maar elk is een uitdrukking van slechts het een of het ander en niet beide.

Als een verbond de wil van de mens vereist om het uit te voeren of het verbond geldig te maken, of als de mens moet zweren of beloven iets te doen, dan maakt het deel uit van het oude verbond. Maar als een verbond gebaseerd is op de belofte van God, dan maakt het deel uit van het Nieuwe Verbond.

Het klassieke Oude Verbond is te zien in Exodus 19: 5-8,

⁵ Welnu, als u inderdaad Mijn stem wilt gehoorzamen en Mijn verbond nakomt, dan zult u Mijn eigen bezit zijn onder alle volken, want de hele aarde is van Mij ... ⁸ Het hele volk antwoordde samen en zei: "Alles wat de Heer heeft gesproken zullen we doen! ” En Mozes bracht de woorden van het volk terug tot de Heer.

Dit verbond op de berg Horeb was alleen geldig als het volk zich aan Gods wetten hield. Zij hebben echter al heel snel gefaald. Het duurde niet lang voordat ze het gouden kalf gingen aanbidden (Exodus 32:19). Bij de eerste zonde werd het verbond geschonden. Daarom vertelt Paulus ons dat hun eigen werken hen niet konden rechtvaardigen.

Er was dus een tweede verbond nodig, een die echt zou werken. God sloot dit tweede verbond veertig jaar later met hen in de vlakten van Moab, vlak voordat Mozes stierf. We lezen in Deut. 29: 1 Dit zijn de woorden van het verbond dat de Heer Mozes geboden had om de zonen van Israël te maken in het land Moab, naast het verbond dat hij met hen had gesloten op Horeb.

De aard van dit tweede verbond is duidelijk te zien in de verzen 10-15,

¹⁰ U staat vandaag, u allen voor de Heer, uw God ... ¹² opdat u het verbond met de Heer, uw God, kunt aangaan en in zijn eed die de Heer, uw God, vandaag met u aflegt, ¹³ opdat Hij u mag vestigen vandaag als Zijn volk en opdat Hij uw God mag zijn, zoals Hij tot u sprak en zoals Hij zwoer tegen uw vaderen, tegen Abraham, Isaak en Jacob.

Dit tweede verbond was het Nieuwe Verbond waaronder Jozua Israël naar het Beloofde Land leidde. Het was Gods eed, niet de eed van de mens. Degene die een eed, belofte of belofte aflegt, is verantwoordelijk om die te houden. In dit verbond verbond God Zich door een eed om hen als Zijn volk te vestigen en hun God te zijn zoals Hij gezworen had aan Abraham, Isaak en Jacob.

De meeste mensen zijn zich ervan bewust dat Gods verbond met Abraham deel uitmaakte van het Nieuwe Verbond en dat het "Nieuwe" Verbond al vóór het "Oude" Verbond was gesloten. De twee verbonden worden beter omschreven als Gods belofte versus de belofte van de mens. Het Oude Verbond kon worden verbroken, omdat de mens zijn goedbedoelde gelofte niet kon nakomen. Het Nieuwe Verbond kan niet worden verbroken, omdat God altijd Zijn geloften, eden, beloften en verbonden zal nakomen.

Johannes 1:12, 13 vertelt ons:

¹² Maar velen die hem ontvingen, aan hen gaf Hij het recht kinderen van God te worden, diegenen die in Zijn naam geloven, ¹³ die geboren waren [gennao, "verwekt"], niet uit bloed [bloedlijn of menselijke genealogie] noch van de wil van het vlees, noch van de wil van de mens, maar van God.

Johannes zegt dat de zonen van God verwekt worden door de wil van God, niet door de wil van de mens. Dat is een andere manier om te zeggen dat we niet uit eigen wil zonen van God worden.

Met andere woorden, we kunnen alleen zonen van God worden door het Nieuwe Verbond, waar God Zijn gelofte in ons vervult. Onze wil is slechts een reactie op Gods wil.

Als we echt geloof hebben, is dat omdat we Hem tot ons hart hebben horen spreken, omdat "geloof komt door te horen" (Rom. 10:17). Als God niet eerst spreekt, zullen we niet horen. Hij is dan de initiator van ons geloof, en ons geloof is het bewijs dat God Zijn belofte in ons vervult.

Abrahamisch geloof

Waar Abrahamisch geloof, zegt Paulus, maakt ons kinderen van Abraham (Gal. 3: 7). Het Abrahamitische geloof wordt beschreven in Rom. 4:20, 21,

²⁰ Maar met betrekking tot de belofte van God, aarzelde hij [Abraham] niet in ongeloof, maar groeide sterk in geloof, gaf God eer, ²¹ en was er volledig van verzekerd dat wat God had beloofd, Hij ook kon uitvoeren.

Het Abrahamitische geloof gelooft dus dat God in staat is om Zijn belofte, Zijn eed, Zijn gelofte te vervullen. Dat is het Nieuwe Verbondsgeloof. Daarentegen geloven we in het Oude Verbondsgeloof dat God ons zal helpen om onze eigen gelofte van gehoorzaamheid te vervullen. Zo was het geloof van de Israëlieten op de berg Horeb. Ze baden allemaal dat God hen zou helpen om hun geloften uit het Oude Verbond na te komen, maar omdat 'iedereen heeft gezondigd' (Rom. 3:23), was dit onvoldoende om iemand te redden. Dus vertelt Paulus het ons opnieuw in Gal. 3:18,

¹⁸ Want als de erfenis gebaseerd is op de wet, is ze niet langer gebaseerd op een belofte; maar God heeft het aan Abraham gegeven door middel van een belofte.

'Wet' betekent in dit geval het Wetsverbond, d.w.z. een verbond dat is gebaseerd op de gelofte van de mens, de wil van de mens, de werken van de mens en de goede bedoelingen van de mens. God helpt ons inderdaad om onze geloften na te komen, maar het probleem is dat we al van jongs af aan gezondigd hebben. Daarom hebben we een beter verbond nodig, zoals het boek Hebreeën ons vertelt.

Het komt erop neer dat we ons geloof moeten heroriënteren. In plaats van in onszelf te geloven (met de hulp van God natuurlijk!), Moeten we erop vertrouwen dat God zijn belofte kan nakomen en dat Hij onze hulp niet nodig heeft om het te doen. Als Hij onze hulp nodig had, dan is het helemaal niet echt het Nieuwe Verbond, maar gewoon een ander onderdeel van het Oude Verbond.

Het geloof van een overwinnaar is in God, niet in zichzelf. Het is gebaseerd op het Nieuwe Verbond, niet op het Oude Verbond - Gods belofte, niet de belofte van de mens.