Rozdział 8: Przymierze z czterema bestiami

Biblia koncentruje się głównie na historii Prawa Pierworodztwa, które oryginalnie zawierało też w sobie Prawo Panowania – prawo do sprawowania rządów nad ziemią, które przeszło z Adama na następujące po sobie generacje. Prawo Panowania wypełniło się w Jezusie Chrystusie, pod którego stopy wszystko zostało poddane.

Z tych powodów Biblia skupia się głównie na historii Izraela i Judei i zawiera wzmianki o innych narodach tylko wtedy, gdy wchodziły one z nimi w relacje. Nie oznacza to jednak, że Bóg jest obojętny wobec tych narodów. Adam otrzymał prawo panowania nad całą ziemią a nie tylko nad jakimś niewielkim ogrodem na Bliskim Wschodzie. Podobnie ten sam zakres władzy uniwersalnej był dany Jezusowi Chrystusowi, który jest Królem nad wszystkimi i wszystkim. W ks. Izajasza 54:5 czytamy, że Odkupiciel Izraela jest „Bogiem całej ziemi.”

Biblia mówi nam o pięciu następujących po sobie specyficznych przymierzach zawartych w celu ustanowienia wielkiego planu poddania wszystkiego pod stopy Chrystusa. Słowo Boga zawsze się wypełni, a i sam Bóg złożył wiele „obietnic” i „przysiąg”.      Po raz pierwszy słowo „przymierze” zostało użyte w odniesieniu do Noego, w ks. Rodzaju 9:9 i 10:

⁹ «Ja, Ja zawieram przymierze z wami i z waszym potomstwem, które po was będzie; ¹⁰ z wszelką istotą żywą, która jest z wami: z ptactwem, ze zwierzętami domowymi i polnymi, jakie są przy was, ze wszystkimi, które wyszły z arki, z wszelkim zwierzęciem na ziemi.

To przymierze zostało zawarte nie tylko z Noem i jego potomstwem (ludźmi) lecz także z ptakami, zwierzętami domowymi i polnymi. Wszystkie one odniosą z tego przymierza korzyści, całkiem dosłownie. Co więcej, te cztery kategorie istot żywych reprezentują również całą ziemię. Zasięg tego przymierza opisany jest w wersie 16 jako przymierze wieczne z „wszelką istotą żyjącą w każdym ciele, które jest na ziemi”. Wers 17 dodaje: „To jest znak przymierza, które zawarłem między Mną a wszystkimi istotami, jakie są na ziemi.”

Wielokrotne powtórzenie tych treści w wersach od 9 do 17 miało służyć temu, byśmy dobrze zrozumieli uniwersalność zakresu tego przymierza. Wszystkie te powtórzenia skłaniają nas do rozważenia, czy czasem Bóg nie wiedział już wówczas, że większość ludzi o nim zapomni.

Każda z czterech wymienionych kategorii istot miała swojego wiodącego przedstawiciela. Noe i synowie reprezentowali generalnie CZŁOWIEKA, królem ptactwa jest ORZEŁ, królem zwierząt udomowionych jest WÓŁ, a zwierząt dzikich LEW. Te stworzenia następnie pokazane są jako przedstawiciele stworzenia w otoczeniu Bożego tronu, jak czytamy w ks. Apokalipsy 4:7:

⁷ Zwierzę pierwsze podobne do lwa, Zwierzę drugie podobne do wołu, Zwierzę trzecie mające twarz jak gdyby ludzką i Zwierzę czwarte podobne do orła w locie.

W starożytności rozumiano, że były to chorągwie czterech wiodących rodów Izraela (Lb 2:2), otaczających Namiot Spotkania na pustyni. Na wschodzie był Juda, lew (Rdz 49:9, Lb 2:3). Na zachód od namiotu był to Efraim, wół (Pwt 33:17, Lb 2:18), na południu był Ruben, człowiek (Rdz 49:3, Lb 2:10), a na północy był Dan, orzeł w locie unoszący węża (Rdz 49:17, Lb 2:25).

Porządek obozowiska wokół Namiotu Spotkania w czasach Mojżesza miał odzwierciedlać na ziemi obraz wielkiej niebiańskiej świątyni objawionej w ks. Apokalipsy 4:7. A ponadto było to objawienie boskiego przymierza z całym stworzeniem, danym nam w księdze Rodzaju 9.

Była to ta sama wizja, jaką otrzymał Ezechiel (Ez 1). Prorok spoglądał w stronę północy (Ez 1:4) i miał wizję tronu Boga otoczonego czterema żywymi stworzeniami, których usytuowanie odpowiadało pozycjom rodów Izraela wokół Przybytku. W wersie 10 czytamy:

¹⁰ Oblicza ich miały taki wygląd: każda z czterech istot miała z prawej strony oblicze człowieka (Ruben) i oblicze lwa (Juda), z lewej zaś strony każda z czterech miała oblicze wołu (Efraim) i oblicze orła (Dan).

Tak oto mamy trzech ważnych świadków – Mojżesza, Ezechiela i Jana -, którzy mówią nam, że cztery żyjące stworzenia z przymierza z Noem mają reprezentantów przy tronie Boga. Rody Izraela odwzorowywały to w porządku rozbijania obozowiska, a na wyższym poziomie działały one jako typy reprezentujące całą ziemię. To, co Bóg uczynił z pojedynczą nacją Izraela, było typem (zapowiedzią) znacznie większego boskiego planu.

Przymierze z Noem było pierwsze w Biblii i ustanawia ono wymiar Bożego planu dla całej ziemi. Jest to przymierze Odnowienia Wszystkich Rzeczy, bo obejmuje ono wszystkie cielesne istoty żywe. Stąd, gdy zbliżamy się do wielkiego finału, Jan ma wspaniałą wizję tego pojednania w księdze Apokalipsy 5.

W wersetach 8 – 12 Jan opisuje zwycięzców (tych, którzy królują na ziemi) w pełnej zgodzie z Bogiem:

 ¹² mówiących głosem donośnym: «Baranek zabity jest godzien wziąć potęgę i bogactwo, i mądrość, i moc, i cześć, i chwałę, i błogosławieństwo».

A następnie, w wersach 13 i 14, Jan widzi większą grupę stworzeń:

¹³ A wszelkie stworzenie, które jest w niebie i na ziemi, i pod ziemią, i na morzu, i wszystko, co w nich przebywa, usłyszałem, jak mówiło: «Zasiadającemu na tronie i Barankowi błogosławieństwo i cześć, i chwała, i moc, na wieki wieków!» ¹⁴ A czworo Zwierząt mówiło: «Amen». Starcy zaś upadli i oddali pokłon.

W Biblii Ekspozytora tom 6, str. 854, opublikowanej przez firmę: Eerdman’s Publishing Co., wielebny William Milligan, doktor teologii, objaśnia:

„Jakże to wysublimowana koncepcja! Całe Uniwersum, począwszy od najdalszej z gwiazd a na otaczających nas bytach skończywszy, jest jednością – jednością w odczuwaniu, w emocjach, w wyrazie, jednego serca i wyrazu. Nie ma mowy o złu. Nie ma o nim myśli. Jest ono w rękach Boga, który osiągnie Swoje suwerenne cele w Swoim własnym czasie i w Swój własny sposób. My mamy jedynie wsłuchać się w uniwersalną harmonię i patrzeć, jak wiedzie nas ona do wychwalania (v. 14)

Odkupione stworzenie przywołane jest dla specjalnej okazji. W rozdziale 4, 8-10 rozpoczęło ono pieśń pochwalną, a teraz widzimy je ponownie, gdy ją kończą. Całe stworzenie włącznie z człowiekiem woła: Amen. Serce gloryfikowanego Kościoła jest zbyt przepełnione by przemówić. Może tylko upaść na kolana i oddawać cześć.”

Według Komentarza do Biblii, str.567 (Zondervan, niedatowany):

„W rozdziale 4:11 dwudziestu czterech Starców  potwierdza prawo Boga do oddania Mu chwały, jako stworzycielowi wszystkich rzeczy, a cztery żywe Stworzenia potwierdzają swoim Amen Jego tytuł do chwały.”

Jakże zadziwiające jest to wyznanie ze strony komentatorów Biblii, zmuszonych klarownym językiem Jana do wyznania, że nadejdzie dzień, gdy całe stworzenie osiągnie zgodę z Bogiem i będzie Go wychwalać – i to nie z otchłani piekła lecz z pełnych chwały nowego nieba i nowej ziemi.

To samo miał na myśli Paweł w liście do Filipian 2:10, gdy przepowiadał, iż na imię Jezusa zegnie się każde kolano i że „wszelki język wyzna… ku chwale Boga Ojca”. Chwała nie bierze się z przymuszenia wszystkich do wyznania prawdy. Źródłem chwały jest fakt, że całe stworzenie dojdzie do ZGODY potwierdzonej donośnym „AMEN!”. Faktycznie boski plan nie wypełni się, dopóki cztery stworzenia nie wypowiedzą AMEN na chwałę Boga.

Wszystkie inne przymierza po przymierzu z Noem opierają się na tym pierwszym i dodają kolejne szczegóły do boskiego planu. Przymierze z Abrahamem określa grupę ludzi, PRZEZ KTÓRYCH ten plan będzie zrealizowany. Tak oto nasienie Abrahama, wpierw fizyczne, a później duchowe, to ambasadorowie Chrystusa niosący słowa pojednania reszcie świata.

Później przymierze z Mojżeszem określa standardy praworządności i sprawiedliwości, do których wszyscy powinni dążyć. Dziesięć Przykazań ze Starego Przymierza zmienia się w Dziesięć Obietnic Nowego Przymierza. Są to obietnice, że nie będziemy mordować, kraść ani pożądać. W ramach Nowego Przymierza Bóg bierze na Siebie odpowiedzialność za to, że doprowadzi wszystkich ludzi do doskonałości. Prawo – włącznie z jego duchem i intencją – prorokuje o tym, jak zmieni się nasza natura w owych dniach.

Przymierze z Dawidem ustanawia tron – to jest, kto będzie PANOWAŁ w boskim Królestwie. Najwyższa władza oczywiście dana jest Samemu Jezusowi Chrystusowi, który otrzymał Prawo Panowania, dane rodowi Judy a ściślej mówiąc Dawidowi.

Na koniec, Nowe Przymierze zostało ratyfikowane krwią Chrystusa na krzyżu, umożliwiając realizację wszystkich wcześniejszych przymierzy i odkupienie całego stworzenia. Bez ofiary krzyża upadłyby wszystkie wcześniejsze przymierza. Lecz list do Kolosan 1:16-20 mówi nam:

¹⁶ bo w Nim zostało wszystko stworzone: i to, co w niebiosach, i to, co na ziemi, byty widzialne i niewidzialne, czy Trony, czy Panowania, czy Zwierzchności, czy Władze. Wszystko przez Niego i dla Niego zostało stworzone…. ²⁰ i aby przez Niego znów pojednać wszystko z sobą: przez Niego - i to, co na ziemi, i to, co w niebiosach, wprowadziwszy pokój przez krew Jego krzyża.

Kontekst tego wielkiego pojednania wyjaśnia nam, że określenie „wszystko” oznacza wszystko, co zostało stworzone, czy to w niebie, czy to na ziemi. Wszystko to zostało stworzone DLA NIEGO, a ponieważ On odkupił wszystko, co zostało utracone w Adamie, to rzeczywiście na koniec wszystko to Jemu zostanie oddane. Oto jest zdumiewający plan Boga dla ziemi.