Rozdział 9: Proroctwa Dawida

Dawid był zarówno królem jak i prorokiem. Jako król miał do dyspozycji wiele lat, w których kontemplował boski plan nie tylko dla własnego ale i dla innych narodów. I choć żył on w czasach Starego Przymierza, to stan jego umysłu był z Nowego Przymierza i odpowiednio do tej perspektywy prorokował. Oto, co Dawid miał do powiedzenia o narodach generalnie:

W Psalmie 66:4,

⁴ Niechaj cała ziemia Cię wielbi i niechaj śpiewa Tobie, niech imię Twoje opiewa!

W Psalmie 67:

¹ Niech Bóg się zmiłuje nad nami, niech nam błogosławi; niech zajaśnieje dla nas Jego oblicze! ² Aby na ziemi znano Jego drogę, Jego zbawienie - pośród wszystkich ludów {goyim}. ³ Niech Ciebie, Boże, wysławiają ludy, niech wszystkie narody dają Ci chwałę! ⁴ Niech się narody cieszą i weselą, że Ty ludami rządzisz sprawiedliwie i kierujesz narodami na ziemi. ⁵ Niech Ciebie, Boże wysławiają ludy, niech wszystkie narody dają Ci chwałę! ⁶ Ziemia wydała swój owoc: Bóg, nasz Bóg, nam pobłogosławił. ⁷ Niechaj nam Bóg błogosławi i niech się Go boją wszystkie krańce ziemi!

Zwróć uwagę na wers 5, wszystkie narody będą cieszyć się i weselić, kiedy to Bóg będzie sądził ludzi. Większość ludzi uważa, że sąd Boga nad narodami oznacza potępienie, płacz i zgrzytanie zębów. W podsumowującym wersie 8 czytamy: Niechaj nam  (to jest Izraelowi) Bóg błogosławi po to, „by się Go bały wszystkie krańce ziemi. Bez wątpienia Piotr myślał podobnie w kazaniu z Dziejów 3:25, 26:

²⁵ Wy jesteście synami proroków i przymierza, które Bóg zawarł z waszymi ojcami, kiedy rzekł do Abrahama: Błogosławione będą w potomstwie twoim wszystkie narody ziemi. ²⁶ Dla was w pierwszym rzędzie wskrzesił Bóg Sługę swego i posłał Go, aby błogosławił każdemu z was w odwracaniu się od grzechów».

Innymi słowy, Bóg błogosławi „nam” poprzez odwracanie nas od naszych niegodziwości i grzechów tak, byśmy wszyscy mieli świadectwo i dobrą nowinę z błogosławieństwem dla innych narodów. Bez „błogosławieństwa” Boga sprawiamy, że one złorzeczą Bogu i Go odrzucają (Izajasza 52:5; Rzymian 2:24).

W Psalmie 72:11 czytamy:     

¹¹ I oddadzą mu pokłon wszyscy królowie, wszystkie narody będą mu służyły.

Znajduje to odbicie w ks. Apokalipsy 15:3, 4 w hymnie Mojżesza:

³… Dzieła Twoje są wielkie i godne podziwu, Panie, Boże wszechwładny! Sprawiedliwe i wierne są Twoje drogi, o Królu narodów! ⁴ Któż by się nie bał, o Panie, i Twego imienia nie uczcił? Bo Ty sam jesteś Święty, bo przyjdą wszystkie narody i padną na twarz przed Tobą, bo ujawniły się słuszne Twoje wyroki».

W wersie 4 jest to pytanie retoryczne, bo niewyobrażalne jest to, by jakakolwiek osoba nie okazała szacunku i czci Jego imieniu. Jest tylko kwestią czasu, kiedy chwała Boga zostanie objawiona całej ludzkości.

Psalm 78:71 mówi o „Jego dziedzictwie – Izraelu”. Lecz w Psalmie 82:8 czytamy:

⁸ O Boże, powstań, odbądź sąd nad ziemią, bo wszelkie narody są Twoją własnością.

Wszystkie narody, a nie tylko Izrael i Juda, są Bożym dziedzictwem. Bóg da wszystkie narody jako dziedzictwo sprawiedliwym, o czym czytamy w Psalmie 2:8:

⁸ Żądaj ode Mnie, a dam Ci narody w dziedzictwo i w posiadanie Twoje krańce ziemi.

W Nowym Testamencie odkrywamy, że dziedzictwo to nie zostanie dane genealogicznym Izraelitom lecz tym, którzy wierzą w Jezusa Chrystusa, i którzy okażą się godni sprawowania sprawiedliwych rządów nad narodami. W ew. Mateusza 5:5 Jezus powiedział, że „łagodnie usposobieni {pokorni} odziedziczą ziemię”, opierając kwalifikację do sprawowania rządów nie na genealogii lecz na cechach charakteru. W tym miejscu Jezus cytował jedynie Dawida i Psalm 37:11 („Natomiast pokorni posiądą ziemię i będą się rozkoszować wielkim pokojem”).

I tak oto widzimy, że Dawid również rozumiał, iż wszystkie narody należą do Boga i tworzą Jego dziedzictwo. Bóg nie zamierza tego dziedzictwa zniszczyć, lecz przywrócić mu pokój i radość drogą sprawiedliwego sądu.